Op eigen benen staan….

de week waarin ik vast liep….

Afgelopen week was een week waarin ik vast liep. Mijn grafisch vormgever was op vakantie, dus we konden niet de laatste stappen zetten met mijn logo. En ik werd volledig in beslag genomen door angst. Klopt het wel wat ik doe? Kan ik het wel waar maken? Ben ik geen illusie aan het bouwen? Iets aan het najagen dat niet bestaat? Werk ik nog wel vanuit mijn gevoel? (nou dan weet je het wel hè?)

en dan was er ook nog die ruimte….

Al die gevoelens werden nog versterkt door de kans om een super gave ruimte te huren. Praktisch alles is perfect. De plek. De ruimte. De omgeving. De mensen die daarmee samen hangen. Behalve de prijs. Die is hoog. Ook daar kwam de angst: ben ik dan nog vrij genoeg? Dan moet ik het echt manifesteren….. En vanuit die angst voelde ik mezelf verkrampen. En natuurlijk weet ik: “zak dieper in je liefde”….. maar ik kon het niet.

Als ik het maar niet ga fixen….

Ik kreeg het benauwd. Had toevallig ook een week vol afspraken en dus minder tijd voor mezelf. Vanzelfsprekend was ik minder aanwezig in die afspraken, dus moest ik harder mijn best doen, haalde ik minder adem, raakte ik meer vermoeid…… ging ik nog harder mijn best doen….. werd ik nog banger…. wauw… wat kon ik mezelf zien. Het was niet lekker. Het was niet fijn. Het was verdrietig. Het was pijnlijk. En er was winst. Want ik liet het er zijn. Ik heb inmiddels geleerd: ik hoef het nu niet op te lossen (instinctieve beweging) … ik hoef dit alleen maar te verduren. Het brengt me uiteindelijk ergens. Al weet ik nu niet waar. Al weet ik niet hoe lang dit gaat duren. Als ik het maar niet ga fixen. Als ik het maar niet ga FIXEN!!!

waar gaat dit werkelijk over?

En dat ik dan zulke mooie mensen om mij heen heb die op zo een diep niveau kunnen reflecteren, op zichzelf, op onze ontmoeting en op mij. Dat dwong mij steeds weer terug. Terug naar mijn gevoel. Hoe dierbaar is het om mensen om je heen te hebben die je niet laten vluchten? Die je niet gaan troosten. Die je niet gaan adviseren. Maar die je wel hier houden? Die je terug brengen naar jezelf? Dat je wel aan de bak moet met: “Waar gaat dit werkelijk over?”

Toch fixen?

Woensdag nam ik mijn ouders mee naar mijn droomplek. De ideale oplossing voor mijn locatievraagstuk was dat de trainingen van speechen.nl op deze locatie zouden komen, zo had ik bedacht. Dan had ik een groot deel van de lasten gedekt. Wellicht zou Debbie (mijn businesscoach) dan zeggen: dat is denken vanuit schaarste. En voor de oplettende lezer zou je kunnen zeggen dat het toch ook een manier is om het te fixen. Maar er zat nog meer onder.

Symbiotisch…..

En dat ontdekte ik gister in een gesprek met AnneMarieke, en later met Angelique. Het is ook de symbiotische relatie die ik heb met mijn ouders. Ik vind deze stap spannend, en dan wil ik toch graag hun steun, hun toestemming, ondanks al mijn rebelsheid. Ondanks mijn puberale behoefte om me af te zetten. Het is krampachtig hulp vragen om boos te kunnen worden als ik het niet krijg zoals ik voor ogen heb. Het is óók de kracht buiten mij zelf leggen. Behoorlijk confronterend om dit te erkennen. Dit doe ik dus kennelijk ook als het spannend wordt. Het was zo een intense dag. Ik was bang. Ik was verdrietig. Ik was teleurgesteld…. en ik bleef er bij. En ineens trokken gister de wolken weg. Ik zag ook de liefde. De liefde bij allebei mijn ouders. De zorgvuldigheid waarmee ook zij probeerden eerlijk te zijn over hun verlangens en hun wensen. De liefde vanuit waar ze mij willen steunen zonder zichzelf tekort te doen. Dat ze altijd het beste met me voor hebben, ookal is dat iets anders dan ik wil. Ik voelde ineens de liefde waarvan uit ook zij keken naar hun eigen aandeel.

En toen was er ruimte…..

Gister kwam er eindelijk ruimte. Ruimte om te zien wat er is. Ruimte om de liefde te ervaren. Van mijn ouders naar mij, en van mij naar mijn ouders. Ik heb zo veel van ze mogen leren. Zo veel met ze mogen reizen (letterlijk en figuurlijk). Zo boos mogen zijn. Zo teleurgesteld. Zo verdrietig. We hebben samen zo veel te verduren gehad. En nu voel ik me zo vol liefde. We hebben zo samen mogen groeien. Samen mogen genieten. Het zijn de meest wijze mensen die ik ken. En het meest dapper ook. Roeien met de riemen die je hebt. Je hart volgen. Trouw blijven aan jezelf. Accepteren wat er was. Geloven in wat er mogelijk is. Leven met wat er nu is. Ik heb het allemaal voorgeleefd gekregen door hun.

Uit huis…

De eerste keer dat ik fysiek uit huis ging was ik 17. Boos op de wereld. Boos op mijn ouders. En ik deed het wel alleen. Volledig uit contact. Stoer stond ik in de deuropening van mijn nieuwe kamer in Utrecht en zwaaide ik mijn vader uit. Toen hij de straat uit was rende ik naar boven en huilde ik zeker een uur ontroostbaar mijn kussen nat. Ik voelde me zo eenzaam. Geen idee hoe vaak ik daarna weer thuis ben gekomen (emotioneel gezien…) en uit huis ben gegaan. Wel weet ik dat ik de laatste jaren echt weer de verbinding aan ben gegaan. Dat was niet altijd makkelijk maar wel steeds dieper in vertrouwen en liefde. Steeds dieper in samen zijn. Ik gaf trainingen samen met mijn vader. Ik belde voor advies veel met mijn moeder. Hier kwam ook wel weer eens wat tussen, de verbinding werd binding. Dan ging ik weer boos uit huis (nog steeds emotioneel gezien hè?) maar kwam ook steeds weer terug.

Opnieuw uit huis….

En vandaag voel ik: “Ik krijg opnieuw de kans om uit huis te gaan, maar nu vanuit liefde!”. Ik zie hoe een prachtige mensen mijn ouders zijn. Hoeveel we samen hebben. Hoe de verbinding kan blijven bestaan, ook als ik op eigen benen sta. Ik voel de steun & de liefde. Ik ervaar de ruimte om vanuit verbinding mijn eigen pad te gaan.

Ook dat voelt spannend. En ik heb geen idee hoe het vorm krijgt. Maar zo rijk, zo vol vertrouwen, zo vol liefde heb ik me niet eerder zo bewust gevoeld.

Lieve papa, lieve mama, dank jullie wel. Voor alles. Ik hou van jullie! En ik weet nu: ik kan het zelf! Ik ben er klaar voor. We gaan er voor. Ik heb zo veel moois om te delen met de wereld, ik kan niet wachten!

Bovenstaand gedichtje en vorm werd gemaakt door mijn moeder…..